-Ehh, czyli już jest nieśmiertelny. - wywnioskowałem to z sytuacji.
-Jednak... Rany po wybuchu są. - co było widoczne.
-Czyli nie jest tak źle, są szanse na zwycięstwo. - pocieszałem się wewnętrznie, nie wiem czy słusznie.
Zachowywałem zimną krew i opanowanie przez cały czas, więc uniknięcie ataku Narokishi'ego nie było niczym trudnym. Zwyczajnie odepchnąłem się gwałtownie od ziemi, odsuwając się z miejsca, na które miał spaść oponent, na wszelki wypadek odskoczyłem jeszcze kilka razy w tył, najpierw na ręce, potem na nogi, itd.
-No Narokishi, kto by się spodziewał, że dam radę cię zranić, a co więcej, oprzeć się twoim atakom... Niebywałe. - powiedziałem to odpowiednio głośno normalnym tonem z uśmiechem na twarzy.
-Jak tak dalej pójdzie, mogę dać radę, ale on na pewno ma jakieś asy w rękawie. Muszę się postarać, przecież nie jest powiedziane, że przegram... - znowu wewnętrzna motywacja, niczym w sumie nie uzasadniona.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Takashi (2011-04-22 18:12:25)

Uśmiechnąłem się do brata.
-No pewnie... Przecież wiadomo, że jakbyś nie chciał tego sprawdzić, uniknąłbyś tego z łatwością. Masz mnie za głupka, czy co? - nie można było wyłonić z mojego głosu, czy to ironia czy też nie.
-Cóż, możliwe, że taka jest prawda... Jednak wątpię, aby był sposób na przeciwstawienie się czemuś takiemu... - myślałem sobie, a na mojej twarzy znowu pojawiła się powaga.
-Cóż, jak widać, spontaniczność też może być rozwiązaniem prowadzącym do zakończenia walki wygraną. W sumie, to nawet dobrze... - była to także pewnego rodzaju motywacja, bo nie mogłem nic wymyślić.
-Narokishi, atakuj, proszę... - powiedziałem spokojnie z pewnym siebie uśmiechem.
-Mam nadzieję, że znowu znajdę sposób na kontratak... - ta pewność była udawana, w rzeczywistości się martwiłem, co było widać, kiedy uśmiech zniknął.
Sięgnąłem do torby i wyciągnąłem z niej kunai'a, którego złapałem w prawą rękę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

-Łoo, co to.? - przyznam, że byłem lekko zachwycony tą techniką, budziła wrażenie, naprawdę.
-Takashi, ogarnij się, walczysz... - ocknąłem się z jakby zachwytu tą techniką.
Od razu odwróciłem się na pięcie i zacząłem uciekać przed tygrysem. Początkowo mi się udawało, ale potem zauważyłem, że zwierzaczek mnie dogania. Dodam, że biegłem ruchem okrężnym, jakby wokół Naro, nie chciałem uciekać przed nim samym, jedynie przed tygryskiem. W pewnym momencie, kiedy się obejrzałem, spostrzegłem, że jest już blisko mnie i są małe szansę na ucieczkę. Ale wpadłem na pewien pomysł. Kiedy tygrys był bardzo blisko mnie, już prawie mnie dotykał, stworzyłem klona za sobą, który zwrócony był w przeciwnym kierunku, tj. twarzą do tygrysa. Ja ciągle biegłem. Ponieważ zwierzak był tuż przy mnie, nie dało rady, żeby np. przeskoczył nad klonem. Zderzyły się, w skutek czego i klon i tygrys zniknęły z pola walki. Zatrzymałem się, odwróciłem w kierunku brata i nieco przybliżyłem, na odległość około 10 metrów. Jedynie uśmiechnąłem się, dysząc ze zmęczenia, które na szczęście nie było za duże.
-Uff, udało się, oby tak dalej... - myślałem sobie, ciesząc się jednocześnie z tego, że udało mi się uniknąć tak potężnego jutsu.
-Kiedy on się tego nauczył? Przecież to doskonałe, zarąbiste. Jestem pełen podziwu, bracie. - mówiłem sobie w myślach.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Takashi (2011-04-22 19:05:59)

Byłem już uspokojony, mój oddech się wyrównał, był już normalny. Spoglądałem na Narokishi'ego, oczekując jego ruchu, sam nie chciałem atakować.
-Gdzie on jest? - zadałem sobie to pytanie, widząc, że znika z moich oczu.
-Shunshim... Tylko gdzie? - zacząłem się rozglądać.
Kątem oka zauważyłem go za sobą, czując przy tym ciepło stworzone przez ogień. Wiedziałem, że jeśli nie zrobię uniku w przeciągu paru sekund, będzie po mnie. Nim mój brat się obejrzał, byłem jakieś 15 metrów od niego.
-Uff, udało się. - wciąż czułem dotyk ognia na swoich plecach, nie skapnąłem się, a paliła mi się kurtka.
Opadłem plecami na ziemię, aby go przygasić. Cóż, wszystko idzie jak na razie gładko, ale miałem okazję zaznać prawdziwej mocy mojego brata. Muszę przejść do walki w zwarciu, chociaż to ryzykowne. Wyjąłem po jednym kunai'u do rąk i zacząłem biec w stronę brata.
-Chcesz mnie zabić? - powiedziałem odpowiednio głośno, zwracając się do brata tak, aby mnie usłyszał podczas biegu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

-Zasięg jego techniki wynosi 10 metrów i tylko w takim promieniu może manipulować tym smokiem. Jeżeli się nie zbliżę, będę bezpieczny. - przeanalizowałem całą sytuację.
-Muszę coś jednak wymyślić, nie mogę stać bezczynnie i nic nie robić. Chociaż... - przemyślałem sobie całą sytuację i zdecydowałem pozostać tam gdzie stoję.
-W tej odległości jestem bezpieczny, a mogę przecież poczekać, zastanowić się... - zdecydowałem się poczekać.
-Chyba mi nie powiesz, że się boisz zbliżyć i przejść do walki w zwarciu, co? - powiedziałem odpowiednio głośno, aby brat mnie usłyszał.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

-Wiesz, że póki ja się nie ruszę, twoja technika mnie nie dotknie? Wiem, że to wiesz, braciszku. Na ten moment nie możesz mi nic zrobić, ani ja nie mogę nic zrobić tobie. - krzyknąłem, aby mnie usłyszał.
-To nie ma sensu, przecież Narokishi zdaje sobie z tego sprawę... Dlaczego nie ustępuje? - zacząłem się zastanawiać.
-Po prostu zlikwiduj tego smoka i zacznijmy walczyć normalnie, cioto... - ostatnie słowo było wykrzyczane charakterystycznie, jakby leniwie, jakby z "załamką".

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Znaczący dystans pozwolił mi na wykonanie uniku i jednoczesne uniknięcie doznania jakichkolwiek obrażeń. Już na początku rzutu odskoczyłem kilka razy w lewo, aby być jak najdalej od ostrza.
-Przyczepił notkę do kunai'a na moich oczach, to głupie... - stwierdziłem, odwzajemniając spojrzenie.
-Coś chyba knuje, jest zbyt spokojny... Muszę się przygotować na wszystko. - od razu zacząłem szukać różnych możliwości obrony i ataku.
-Boję się... - po głowie krążyły mi różne myśli.
Dodam, że odskakiwałem, nie przybliżając się. Dystans ciągle wynosił nie mniej niż 10 metrów, miał on nawet jakieś 15 metrów, ciągle byłem w takim promieniu od obecnego oponenta.
-Gdybym tylko dysponował lepszym poziomem Kekkei - Genkai... - wiedziałem, że będę musiał potrenować w najbliższym czasie.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]